سکونت شاعرانه

برای هلدرلین شعر گفتن در زمانه‌ی سختی و تنگی رسالتی عجین با زندگی بود . اما تلاش این شاعر نوجو در راه یافتن زبانی که بتواند بیانگر آرزوهای جهان‌وطنانه و عدالت‌جویانه‌ی او باشد ،با تکیه‌ای که این زبان بر اندیشه و هنر یونان باستان داشت ،بر اثر بی‌اعتنایی هم‌روزگاران‌اش در قرن هجدهم ،در غبار فراموشی فرورفت. جانب تازه‌ی این زبان شاعرانه تنها در اوایل قرن بیستم بود که کشف و درک شد، سپس همچون دستاوردی به روی بسیاری شاعران این قرن راه بیانی نو گشود ،زبانی که به گفته‌ی نیچه در شور والای چکامه به اوج می‌رسد و در پژواک ظریف اندوه فرو می‌خوابد . به هر شعر در این دفتر تفسیری در شرح پس‌زمینه‌ی آن ،پیوست شده است .