خانم دلوی

ویرجینیا وولف با انتشار رمان خانم دلوی در سال ۱۹۲۵ انقلابی در ادبیات به وجود آورد. این رمان شاهکار “وولف” است ، نویسنده‌ای که در قرن بیست‌و‌یکم بیش از شصت سال پس از مرگش، هنوز یکی از بزرگترین نویسندگان جهان است. خانم دلوی با پیرنگ‌های لایه لایه‌اش متنی است چند صدایی، و تأملی است در زمان، مکان، ادراک، خاطره و تجربه.

خواندن این رمان تجربه ای است منحصر‌به‌فرد که در آن همراه با راوی از ضمیر هشیار به ضمیر ناهشیار می لغزیم؛ شخصیت ها را از درون و بیرون می بینیم؛ از ذهنی به ذهن دیگر نفوذ می کنیم؛ از خیال به واقعیت و از خاطره به این دم، اکنون، که پیوسته در تغییر است و سنگین بار از تمامی لحظه های پیشین، تمامی تاریخ، پیش از تاریخ. او خود شیوه ای را که برای نوشتن این رمان کشف کرده چنین وصف کرده است: «غارهای زیبایی پشت شخصیت هایم حفر می کنم…

قضیه این است که غارها به هم متصل شوند و هر کدام در لحظه حال به روشنایی روز بیایند.» و ما خوانندگان با او به اعماق می رویم، به زیر سطح «واقعیت» که مرزی با خیال ندارد، سیال است، به غارِ تیره و دورِ روح، آنجا که ذهن هر فرد به ذهن دیگران می پیوندد، به مغازه‌ای وسیع که همه نقب‌ها به آن ختم می شوند.